#Таа насмевка

Го знаеш оној момент кога се затвараш во соба намерно или случајно.Легнуваш на креветот и погледнуваш во светлината која доаѓа од прозорецот.Пробуваш да заспиеш но неможеш,упорно ги затвараш очите но тие не сакаат да спијат.За да се чуствуваш вака не треба специјално под конец дотерана ситуација, не туку сако една посебна насмевка.Насмевка од која срцето ти лупа,лудува.Насмевка од која во очите ти се случуваат имагинарни работи,едноставно не се празни како предходно.Насмевка од која полудуваш...Но само посебен човек може да создаде таква посебна насмевка.Насмевка која полудува,поглед кој убива,тело за восхит и понашање за респект уште ако таа посебна личност има се ова е тогаш ти нема спас.Нема жив човек кој може да ја тргне насмевката од твојата уста.Нема толкав проблем кој може да ја угаси жарта во твоите очи....Едноставно нема!Тогаш и само тогаш црнилото во собата изгледа толку сјајно а слабата светлина надеж дека некојгаш на некое место таа насмевка,од таа посебна личност ќе биде само твоја.Затоа што како што послем облаците секогаш има сјајно сонце така и надежта во растрепереното срце никогаш не згаснува!!!